Σε εσένα που μου κέρασες τον πρωινό καφέ γιατί ήμουν η πρώτη πελάτισσα. Σε σένα που περίμενα από πίσω σου στην ουρά του super market με ένα γάλα στο χέρι και μου είπες πέρνα. Σε σένα που δεν είδα το stop και μου είπες να προσέχεις γιατί τρέχουν εδώ. Σε εσένα που δε μου έφταναν τα ψιλά για το … Continue reading Σε εσένα..
Δεν ζούμε, τρέχουμε: Το κείμενο για τις ψυχικές ασθένειες που χτυπάει καμπανάκι
Δεν ζούμε, τρέχουμε. Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι. Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε. Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε … Continue reading Δεν ζούμε, τρέχουμε: Το κείμενο για τις ψυχικές ασθένειες που χτυπάει καμπανάκι
Μου τελείωσαν πια τα «δεν πειράζει».
Έτσι σου έμαθαν απ’ το δημοτικό, δε φταις εσύ. Λίγο η μαμά σου που σε όρκιζε να μην μπλέκεις σε φασαρίες μα να προσπαθείς να λύσεις τις διαφωνίες σου με όμορφο και πολιτισμένο διάλογο, λίγο η γιαγιά σου που σε έβαζε να τρως με το ζόρι σπανάκι για να δυναμώσεις αγνοώντας επιδεικτικά πως κατάπινες με … Continue reading Μου τελείωσαν πια τα «δεν πειράζει».
Jack Kerouac: «Aς πιούμε στην υγειά των τρελών…»
«… Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά…» «Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των … Continue reading Jack Kerouac: «Aς πιούμε στην υγειά των τρελών…»
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.